Część jego twórczości dramatycznej została po prostu zapomniana. Tymczasem odnaleźć w niej można – całkiem świeże, a być może „wiecznie żywe” – inspiracje. Inscenizacja Teatru YETA, inspirowana norwidowskim tekstem, została wzbogacona oryginalną muzyką.

Któż z nas nie marzył o romantycznej, pięknej i czystej miłości? Któż z nas choć raz nie zacytował w jakimś pamiętniku czy sztambuchu, fragmentu nieśmiertelnego, Szekspirowskiego dzieła? Czy znajdzie się wśród nas ktoś, kto – będąc w Weronie – nie pokusił się o to, by odnaleźć ten słynny balkon, z którego Julia pytała: „Romeo! Ach – czemuż ty jesteś Romeo?” Miłość czysta – niejako żywcem wyjęta z drugiego listu św. Pawła do Koryntian – miłość idealna, a jednocześnie niemożliwa do spełnienia, stanowiła dla Norwida treść wielu przemyśleń i kanwę licznych utworów. W przypadku „Nocy tysiącznej drugiej” – utworu komediowego, odwołującego się w swej konstrukcji i charakterystyce postaci do stylu commedia dell’ arte – autor aranżuje spotkanie dwojga swoich bohaterów w scenie nie tyle „balkonowej”, co „przyokiennej”. Tam też recytowany jest liryk, który dla tych dwojga jest równie ważny i rozpoznawalny, jak dla nas tekst „Romea i Julii”.

Miłość, ta siła przemożna, koło napędowe wszystkich ludzkich działań, w tej jednej, krótkiej chwili staje się dla owych ludzi całym światem. Budzi wspomnienia i jednocześnie daje im tę moc, by dalej iść przez życie. Banał? Być może. Tak, jak życie, tak i miłość może być banałem – albo cudem. Czy więc opowieść to o banalności, czy o cudowności życia – oceńcie Państwo sami…