Od wielu dziesięcioleci uchodziła za „dzielnicę nędzy i powszechnego zła” (Jerzy Krzywik Kaźmierczak, Na Bałutach gryzą psy. Bałuckie opowieści, Łódź 2016, s. 9). Do wybuchu II wojny światowej stanowiła swoisty tygiel kultur: polskiej, żydowskiej i niemieckiej. W 1940 roku na dużym obszarze najstarszej części Bałut zostało utworzone Litzmannstadt Ghetto. To była także najbardziej zniszczona część miasta w czasie działań wojennych.

I choć w latach 50. i 60. XX wieku zaczęto ją stopniowo obudowywać, to jednak w powszechnej świadomości pozostała obszarem „patologicznej biedy”, „zapyziałych domów”. Te stereotypy od kilkunastu już lat są mocno modyfikowane. Obraz dzielnicy zmienia się nie tylko w wymiarze społecznym czy infrastrukturalnym, ale również kulturowym.

Obecnie stanowi, szczególnie najstarsza jej część, niewyczerpane źródło artystycznych inspiracji łódzkich twórców. Zarówno jeśli chodzi o temat jej XX-wieczne losy, jak i współczesne, także momentami niełatwe, czasy. Bo Bałuty od dziesięcioleci były niemym świadkiem trudnych przemian społecznych i przemysłowych w naszym mieście. (…)

Projekt „BaŁUTy tożsamości” ma unaocznić pozytywne, ale też niestety jeszcze wciąż negatywne aspekty egzystencji w tej części Łodzi. Na wystawie zostaną przedstawione prace twórców, którzy związali się zawodowo bądź z życiowego wyboru ze starszą częścią Bałut. Ich działania, realizowane w wielu dziedzinach artystycznych aktywności, przenikają się wzajemnie, dając odbiorcy wyobrażenie o historii, ale również aktualnej sytuacji tamtego terenu. Ich komentarz, niejednokrotnie negatywny, niesie jednak nadzieję, że poprzez wspólne, realne działanie można coś zmienić, zbudować od nowa…

Małgorzata Dzięgielewska // fragmenty tekstu do folderu wystawy

Artyści: Artur Chrzanowski, Paweł Hajncel, Damian Idzikowski, Klara Kostrzewska, Barbara Olejarczyk, Maciej Rawluk, Witold Warzywoda, Kacper Zaorski-Sikora